نماز یهودیان

ساس عبادت یهود را تا حدود 2000 سال پیش مراسم تقدیم قربانی تشکیل می داد و دعای لفظی در کنار آن قرار می گرفت. اما پس از ویرانی معبد مقدس یهودیان در بیت المقدس در سال 68 میلادی، به علت توقف مراسم تقدیم قربانی، اصل...اساس عبادت یهود را تا حدود 2000 سال پیش مراسم تقدیم قربانی تشکیل می داد و دعای لفظی در کنار آن قرار می گرفت. اما پس از ویرانی معبد مقدس یهودیان در بیت المقدس در سال 68 میلادی، به علت توقف مراسم تقدیم قربانی، اصل عبادت یهود بر نماز و دعاهای کلامی قرار گرفت و با گذشت زمان آیین و متن نمازها شکل مدون امروزی را به خود گرفت.
نماز در لفظ عبری «تفیلا» نامیده میشود. تفیلا به دو بخش کلی تفیلای عادی و تفیلای ویژه تقسیم می گردد.  تفیلای عادی در ایام عادی هفته (شنبه شب الی بعدازظهر جمعه) خوانده میشود که به ترتیب عبارتند از شَحَریت (صبح)، مینحا (بعدازظهر) و عَرویت (شامگاه)
مقدمات و مؤخرات نماز صبح طولانی تر از دیگر نوبت های تفیلا است اما در هر سه تفیلا این بخشها از گزیده تورات، تلمود، مزامیر داوود و متون مربوط به تفیلا تشکیل شده اند.
زمان مجاز برای خواندن تفیلای شحریت از حدود یک ساعت قبل از طلوع آفتاب تا حدود 4 ساعت پس از آن است. تفیلای مینحا نیم ساعت پس از ظهر شرعی تا دقایقی پس از غروب آفتاب خوانده می شود. و خواندن تفیلای عرویت از غروب آفتاب تا قبل از سپیده دم روز بعد است.
خواندن تفیلا در هر سه نوبت بر مردان بالغ واجب است و زنان حداقل موظف به خواندن یک نوبت تفیلا هستند. در صورت عدم امکان خواندن یک نوبت تفیلا، می توان آن را از طریق دوبار خواندن نوبت بعدی جبران نمود.
شرایط ادای نماز نزد یهودیان عبارت است از پاکی مکان و بدن نمازگزار و پوشیده بودن بدن در حد معمول. مرد هنگام تفیلا کلاه (کیپا) بر سر می نهد و زن نیز موهای خود را در این مراسم می پوشاند.  علاوه بر این در تفیلای شحریت مردان از دو نماد دیگر به نام «صیصیت» و «تفیلین» استفاده می کنند.  صیصیت شامل پارچه ای است که بالاتنه را می پوشاند و در چهارگوشه آن بندهایی به روش خاص گره خورده و نشانی از احکام الهی است.  تفیلین از دو محفظه چرمی تشکیل شده است که توسط بندهای چرمی، به بازو و پیشانی بسته می شوند. داخل این محفظه ها آیاتی از تورات (به صورت دست نوشته بر روی پوست دباغی شده مخصوص) قرار دارند که آن نیز نشانی از احکام و کلام الهی است.
یهودیان برای خواندن تفیلا (چه انفرادی و چه جماعتی و چه در کنیسه یا بیرون از آن) رو بسوی مغرب و با نیت «بیت المقدس» می باشد، هرچند که خواندن تفیلا در جهت دیگر نیز آن را باطل نمی کند. در نقاط دیگر عالم با توجه به محل قرارگیری آن مکان نسبت به اورشلیم و بیت المقدس ممکن است که جهت به سمت مشرق تغییر یابد.